Dom dziadków w Aynacie, na południu Libanu, niedaleko granicy z Izraelem, miał kilka pięter. Na parterze kiedyś była piekarnia, w której wypiekał pieczywo mój tata z dziadkiem, później sklep i warsztat samochodowy. Ostatecznie stanęło na sklepie spożywczym i roboczej kuchni, w której rano można było zobaczyć jak babcia przygotowuje posiłek dla dziadka i kręcącej się wokół jej domu całej rodziny, która zawsze przypadkiem, w porze posiłków, znajdowała się w okolicy.

Któregoś ranka, babcia wraz z ciocią siedziała na podłodze i zgrabnie zawijały gołąbek po gołąbku, powoli zapełniając cały, wielki garnek. Usiadłam obok i próbowałam powtórzyć ich zwinne ruchy. Jednak nie było to takie proste, jak mi się początkowo wydawało. Nigdy bym się nie spodziewała, że ten moment, będzie jedną z ważniejszych lekcji gotowania i kilkanaście lat później będę odtwarzać dokładnie to wspomnienie we własnej kuchni. 
 

Babcia farsz do wara enab robiła głównie z ryżu, warzyw, orzechów i ziół. Mięso było nieznaczącym dodatkiem, które pojawiło się niczym mak pośród innych składników. Mój tata robił na odwrót, ze zdecydowaną przewagą mięsa nad resztą składników. Tradycyjny przepis znajdziecie w mojej pierwszej książce “Hummus, za’atar i granaty”. Ten, jest w stu procentach roślinny, bo znikomy dodatek mięsa zamieniłam na czerwoną soczewicę.  

Gołąbki w liściach winogron (po arab. wara enab) można przygotować z liści winorośli, które rosną u nas. Liście powinny być dość duże, ale nie przerośnięte, gdyż będą miały twarde łyko. Liście najlepiej jest zbierać od czerwca do początku września, kiedy są lśniące, zdrowe i zielone. Zebrane liście można sparzyć i zapasteryzować. Tak przygotowane liście można też kupić w sklepach z bliskowschodnią żywnością. Gołąbki wtedy można robić cały rok!

Pamiętajcie, że wara enab to rzecz czaso- i praco-chłonna. Przygotowanie całego garnka cienkich jak palec gołąbków trochę trwa, więc uzbrójcie się w cierpliwość i zaproście najbliższych do pomocy.